Dodge Challenger to auto z historią powiązaną z rywalami w postaci Forda Mustanga i Chevroleta Camaro, lecz dziś jest zdecydowanie innym samochodem. Auto to powstało w latach 60. XX wieku jako pony car, a dziś bliżej mu do muscle cara, który wgniata w fotel podczas przyspieszania na długiej prostej. Mimo tego, że Challenger nie był obecny przez długie lata wciąż ma on spore grono oddanych zwolenników i nie ma problemu ze znalezieniem tego samochodu na rynku wtórnym w Stanach Zjednoczonych.
Po raz pierwszy Dodge Challenger zaprezentowany został w 1969 roku, czyli nieco później niż swoi najwięksi rywale w klasie pony carów w postaci Forda Mustanga oraz Chevroleta Camaro. Auto jest niczym innym jak nieco większym Plymouthem Barracuda, gdyż podobnie jak ten samochód korzysta on z płyty podłogowej E-body oraz był oferowany z większością silników budowanych w tamtym czasie przez Chryslera do którego należały wtedy takie marki jak właśnie Dodge oraz Plymouth. Mimo tego, że Challenger to teoretycznie pony car był on bardziej rywalem w klasie muscle carów, a do pony carów bardziej pasował Plymouth Barracuda.
Pierwszy Dodge Challenger został zaprojektowany przez Carla Camerona, który był wcześniej odpowiedzialny również za Dodge’a Chargera. Z większego muscle cara w gamie Dodge’a pochodzi między innymi grill. Największą wadą pierwszego Challengera był czas jego wprowadzenia. Segment pony carów tracił wtedy swą popularność i w porównaniu do Mustanga, czy Camaro, które wykorzystały moment największego popytu na sportowe auta tego typu Dodge’owi nie udało się wyprodukować zbyt wielkiej liczby aut. Najwięcej aut sprzedało się po wprowadzeniu modelu w roku 1969 i 1970, a później nastąpił spory spadek, który sprawił, że pony car Dodge’a trafił na ulicę w liczbie około 188 tysięcy egzemplarzy, co jest miernym wynikiem w porównaniu do Mustanga, którego milion sztuk na ulice trafiło w 36 miesięcy.
Pod maskę pierwszego Challengera trafiły typowo amerykańskie jednostki, wśród których największe to V8 7.0 Hemi i V8 7.2 RB. Dostępne były również mniejsze widlaste ósemki o pojemności 5.2, 5.6, 5.9 lub 6.3 litra. Najmniejsze były rzędowe szóstki o pojemności 3.2 lub 3.7 litra, lecz te zostały wycofane i nie przetrwały do końca produkcji. Dodge Challenger po tym jak zniknął z rynku w 1974 roku nie
doczekał się następcy w swej klasie w przeciwieństwie do Mustanga, czy Camaro. Wpłynęła na to słaba sprzedaż pony cara od Dodge’a, ale też kryzys paliwowy, który niesamowicie wpłynął na ceny paliwa, które przełożyły się na sporą inflację. Z tego powodu auta sportowe nie były tak chętnie widziane na ulicach jak dotychczas i wiele pony carów oraz muscle carów musiały zostać albo wycofane albo nałożone na nie kagańce w postaci znacznego ograniczenia mocy jednostek lub montowania małych, rzędowych silników, które są bardziej ekologiczne i wymagają mniej paliwa.
Auto pod tą nazwą powróciło w 1978 roju, lecz nie było to nic innego jak Mitsubishi Galant Lambda przeznaczony na północnoamerykański rynek, który korzystał z małych, rzędowych jednostek składających się jedynie z czterech cylindrów o łącznej pojemności wynoszącej maksymalnie 2.6 litra. Na auto nawiązujące do pony cara sprzed lat trzeba było trochę poczekać.
Challenger powrócił w grudniu 2007 roku, a oficjalna premiera odbyła się na Chicago Auto Show w 2008 roku. Auto zostało w dużej mierze oparte na częściach Mercedesa, do których Dodge miał prawo. W ten sposób w Challengerze znalazły się elementy zawieszenia z Mercedesów klasy E W211 i klasy S W220. Ponadto Amerykanie skorzystali z niemieckiej 5-biegowej automatycznej przekładni oraz systemu kontroli trakcji.
Wybór jednostek w nowym Challengerze jest dość spory, gdyż należą do niego silniki V6 i V8 o różnych pojemnościach, co jest typowe dla amerykańskiego muscle cara, bo do tej klasy najbliżej Challengerowi, który w przeciwieństwie do Camaro i Mustanga w najnowszych odsłonach jest raczej potężnym autem do zaprezentowania się na prostej i przemierzenia setek kilometrów autostradą.
Najstarsze Challengery z 2008 roku pod maską mają silnik V8 6.1 Hemi o mocy 431 KM. Miały one
oznaczenie SRT8 i samochód ten nie był wtedy oferowany w innej wersji.
Nieco większa różnorodność miała miejsce rok później, gdzie na rynek wkroczyły nowe wersje R/T oraz SE/SXT. Wraz z większą różnorodnością wersji modelowych zwiększyła się także ilość jednostek napędowych. Challengera dostaniemy z silnikiem V6 3.5 SOHC lub V6 3.6 Pentastar lub większymi jednostkami z rodziny V8 Hemi. Dostępne one są lub były w pojemnościach wynoszących kolejno 5.7, 6.1 i 6.4 litra. Nie należy zapomnieć także o potężnej jednostce 6.2 Hemi o mocy 707 koni mechanicznych z Chargera Hellcat.
Podobnie jak wiele innych amerykańskich samochodów sportowych Dodge Challenger jest bardzo rzadko dostępny na Starym Kontynencie szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że marka Dodge jest nieobecna na rynku europejskim od kilku dobrych lat. Dlatego w Stanach Zjednoczonych takie auta są po prostu znacznie tańsze.
Przeczytaj inne nasze artykuły: https://carhunter-usa.pl/oplacalne-auta-z-usa
